Rambo Rambo III zette de pas erin, hij was laat en nam een zijpad in het park om eerder bij de achteruitgang te komen. Hij heette eigenlijk gewoon Peter, een beetje lullige naam eigenlijk. Nou, Rambo was ook niet erg origineel, maar hij had die naam nou eenmaal gekregen nadat hij Rambo I en II het park uit had geramd. Nou zag hij ze nooit meer, wel jammer eigenlijk, want het waren toffe gabbers. Ze waren begonnen met een stelletje aankomende gabbertjes, die bij de achteruitgang van het park samenkwamen om elkaar hun geile kistjes, 501's en camobroeken te laten zien. Toen ze spieren begonnen te ontwikkelen kwamen de muscleshirts erbij, want ze moesten natuurlijk ook hun spieren showen. Sommigen trainden met gewichten of begonnen met vechtsport, een paar hadden al een tattoo laten maken. Ze trokken en duwden en stompten elkaar, van het een kwam soms het ander, steeds vaker werden het regelrechte onderlinge knokpartijen. Als ze tenminste geen voorbijgangers te grazen namen, zoals dat studje met die bril en veel te dure nieuwe Nikes, die moest toch maar mooi op zijn sokken naar huis, nooit meer iets van gehoord, zeker te bescheten om het thuis te zeggen of naar de politie te lopen. Of die twee asielzoekers jongens, veel ouder dan zij; die begrepen heel gauw wat er op het menu stond, nog nooit had hij twee gozers zo hard zien weglopen! Maar stomme voorbijgangers kwamen er niet meer langs die plek, die intussen bekend was geworden. Op zijn best kwam er een nieuwe gabber bij, die zich dan wel eerst moest bewijzen... Peter voelde zich beresterk en stond helemaal op scherp als hij alleen al aan knokken dacht. Nou, dat kwam goed uit, want ineens voelde hij hoe zich twee armen van achteren om zijn nek legden. Hij had de snelle voetstappen wel gehoord, maar gedacht dat het weer een jogger was, het wemelde in dit stuk van het park van de joggers. Maar zo'n aanval, daar wist hij wel wat op: zonder verzet hij liet zich bliksemsnel horizontaal naar beneden zakken en maakte een draai om zich uit de greep te schroeven. Als de aanvaller vasthield kon hij hem wegslingeren, als hij losliet kon hij hem een elleboogstoot in zijn kloten geven en dan was het meestal gauw afgelopen met het matten. Deze liet ook los, maar zijn elleboog landde pijnlijk: de klootzak droeg een harde pikbeschermer! Hij voelde een harde trap in zijn zij en ging neer, meer van de verrassing dan van de pijn. Meteen was hij weer op de been, dit was menens, dat voelde hij, hij balde zijn vuisten en ging meteen tot de aanval over. Sinds een half jaar zat hij op kickboksen, van het benenwerk bracht hij nog niks terecht, maar stevige dreunen kon hij wel uitdelen, had hij altijd al gekund trouwens. Die knul was een kop groter dan hij, donker, baardstoppels, minstens achttien; hij zag een bek vol witte tanden die spottend naar hem grijnsde; daar mikte hij op, die zou hij dicht rammen en die ogen erbij! Maar het gezicht bleef grijnzend terugkomen, tering, wat een gladjanus was dat, en intussen moest hij zelf wel een paar harde poeiers pakken. Een trap in het kruis had nu dus geen zin, hij gaf een snelle serie bravourestoten weg zonder veel effekt, en hoopte zijn tegenstander zo af te leiden van wat hij plan was: een keiharde dreun in de buik. Nou, die stoot zat echt wel, maar het leek net of hij geen effekt had, tering, wat een buikspieren had die gast! Intussen had hij zelf wel zijn dekking laten vallen en nou kreeg hij op zijn bek: ineens stroomde er bloed uit zijn neus , een andere dreun op zijn kaak liet hem wankelen, een.. Even was hij van de wereld; toen hij weer bijkwam keek hij in de gezichten van twee donkere jongens die hem overeind hielden, elk aan een arm, ze knepen hem gemeen tussen zijn spieren, geen wegkomen aan. Aan een luchtstroom tussen zijn benen voelde hij dat ze zijn broek hadden uitgetrokken. Zijn aanvaller had dat ook gedaan en stond met harige poten en een ramklare pik tegen zijn kont aan te jassen; zijn benen werden uit elkaar geduwd en die knuppel ging erin. O God, nou goed, hij had verloren, laat het maar gebeuren dan, hij deed het zelf soms trouwens ook zo, hij zou zich niet verzetten, kon hij ook niet eens meer. Het deed pijn, maar het duurde niet lang, de knokpartij had die knul blijkbaar zo opgegeild dat ie zijn kwakkie meteen kwijt moest, en Peter was haast opgelucht toen hij een warme stroom in zijn binnenste voelde terwijl de kalmer geworden paal uit zijn gat werd teruggetrokken. Maar hij had niet met die andere twee gerekend, die ene duwde hem over naar degene die hem geneukt had en nu nam deze zijn beurt, deze had minder haast. Het was een soort Arabier, met een hele grote joekel, jezus, wat deed dat pijn en wat ramde die hard, de andere twee hadden moeite om hem in positie te houden. Hij bibberde en huilde, het spuug liep uit zijn mond en hoe het kwam wist hij niet, hij moest ineens denken aan de tuinstoelen op het terras thuis, waar pa en ma en zijn broer met mooi weer gezellig bij elkaar zaten. Er kwam geen eind aan het gestoot en gegrom en gehijg.. ‘Shit, wegwezen, het zijn die buitenlanders,’ hoorde hij ineens iemand sissen in het struikgewas. Toen hij opkeek zag hij een paar van zijn eigen gabbers, die stonden toe te kijken hoe hij hier doorgeneukt werd; tussen de twee gozers die hem vasthielden door keken ze hem recht in de ogen .... Rob 3.9.1999
