Gay Erotic Stories

"Ik ben toch ook eigenlijk gek!" dacht ik bij mezelf, terwijl ik met de auto een brede boslaan indraaide. "Je zult het weer zien en beleven: dit is geen jongen van 18 jaar die alles met zich laat doen, maar weer zo'n dikke bisexuele zeug met tieten die op uiers van een koe lijken!" Bij de contactadvertenties man zoekt man had de volgende tekst gestaan: "Jongen, 18 jaar, goed lijf, laat alles met zich doen, als jij eerst precies met hem doet wat hij wil." Zonder veel hoop, met in mijn achterhoofd de gedachte dat het wel weer een fakertje zou zijn, had ik gereageerd. We hadden wat heen en weer gemaild en de jongen scheen serieus te zijn. Ik kon naar hem toekomen, moest dan eerst precies met hem doen wat hij wilde en daarna was hij helemaal van mij. Een nauwkeurige beschrijving van hoe ik, als ik eenmaal de grote weg afwas, moest rijden om bij hem te komen, had hij me gemaild. Hij zou bij het hek staan, met een witte zakdoek in zijn hand. De dennen zoefden voorbij. Daar kwam het heideveld en waarachtig, daar achter waren weer dennen te zien. Ik ging langzamer rijden en keek gespannen naar links. Tja, daar begon een hoog hek. De bocht om en links was een oprijlaan. Bij het begin van die oprijlaan stond een gedaante in spijkerbroek, met een witte zakdoek in zijn hand. Hoe dichter dat ik bij kwam, des te meer raakte ik ervan overtuigd dat het ditmaal bepaald geen zeug was, maar een strak jongetje. Een heel strak jongetje zelfs, die er niet jonger en niet ouder dan inderdaad achttien uitzag. Bij de ingang van het hek was het terrein vlak en zo te zien leek alles in orde. Ik stopte de wagen en draaide het raam open. Allemachtig, wat een stuk was die jongen! Een spijkerbroek die hem als gegoten zat, een wit shirt met korte mouwen, gympen, een forse krullende zwarte haarbos en bruine ogen, die als geweerlopen via het open portierraampje op me gericht werden. Een raspaardje! Maar ik moest blijven oppassen. Was het de bedoeling dat ik geramd zou worden, dan zouden ze merken dat ik geen zwakke broeder ben, zouden ze me willen uitschudden, veel zouden ze niet van me kunnen plukken... ik kijk wel uit! "Doe maar open, ik ben Jeroen, we moeten hier de oprijlaan afrijden en na een paar bochten zijn we er. Er is hier verder op het ogenblik niemand en het zal nog wel een tijdje duren voor er iemand terugkomt ook." 'Vooruit dan maar", dacht ik bij mezelf, de deur openend. Soepel glipte Jeroen de auto in. "Het pad maar volgen" zei hij dan. Langzaam trok ik op. Zou het vandaag echt een geluksdag worden? Een eind het bos in lag een bungalow van jewelste. "Zet de wagen maar daar" zei Jeroen, naar een beschaduwde ruimte naast het huis wijzend. "En kom dan mee." We stapten uit, Jeroen ging voor, de brede treden van het bordes op. Met een kleine sleutel opende hij de deur en we stonden binnen. Wat een paleis! Een enorme ruimte met heel veel glas, strak moderne naast antieke meubelen en schilderijen aan de muren, zo te zien zowel van oude meesters als van heel moderne kunstenaars. Met een zelfbewustheid die me, ik moet het eerlijk bekennen, verblufte, liep Jeroen voor me uit. "We gaan naar het zwembad" zei hij. Het overdekte zwembad lag als het ware aan de zijkant van de bungalow. Een geweldig ruim bad, waar door de hoge ramen het licht prachtig naar binnen viel. Jeroen ging me nog steeds voor, een trap af. En wat ik daar zag, was rondweg verbijsterend. Door een glazen wand kon je het in het water van het zwembad kijken. Het was helder en blauwgroen. "We gaan eerst gewoon een beetje zwemmen", zei Jeroen. "Daarna doe je precies met mij wat ik je zeg, en daarna ben ik helemaal voor jou. Je kunt in die cabine je kleren neerleggen en een speedootje aandoen. "Een speedootje...?" zei ik, een beetje verbouwereerd. "Een speedootje" zei Jeroen, en zijn bruine ogen waren weer strak op me gericht. Ik ging de cabine binnen, Jeroen een andere. Met allerlei gedachten tollend door mijn hoofd kleedde ik me uit en koos een van de speedo's, die van mijn maat leek te zijn. Niet groot, maar alles kon erin. Ik sjorde het broekje omhoog en stapte de cabine uit. Jeroen stond klaar bij de rand van het zwembad, net zo'n slipje als ik aan. De adem stokte me bijna in de keel, toen ik de jongen zo praktisch naakt zag. Wat een volmaakte body, licht gespierd en gebruind, nog geen borsthaar maar wel een zwart streepje dat van zijn navel naar de rand van zijn speedo liep. "Kom op, het water in!" riep Jeroen en nam een sierlijke duik het water in. Natuurlijk volgde ik meteen, maar naast Jeroen voelde ik me als een lomp nijlpaard. Wat zoefde dat joch door het water heen en wat kon hij ongelooflijk lang onderblijven. Als ik allang snakkend naar lucht en proestend mijn hoofd boven water had moeten steken, zwom hij in alle rust nog een poos lang onderwater. We zaten elkaar na, maar hij was zo vlug als de weerlicht en net als ik hem dan te pakken zou nemen glipte hij pijlsnel weer weg. Maar lekker was het allemaal wel. "Kom, we gaan er weer uit" zei Jeroen na verloop van tijd. We zwommen naar de kant, droogden ons vluchtig af en gingen naast elkaar op een bank zitten. "Kijk" wees Jeroen, naar een soort stellage wijzend. "Zulke dingen gebruiken ze soms bij het zwemonderwijs, dat is een hengel. Je kunt er iemand mee het water intakelen, en hem er ook weer uit hijsen. We liepen naar de hengel toe, bekeken hem. Een soort takel, die kon meedraaien ook, zodat de leerling veilig aan de hengel zijn eerste slagen kon doen. "En nou wil ik dit" zei Jeroen, me vast aankijkend. Zodadelijk boei je mijn polsen en mijn enkels, je haakt de band van mijn enkels aan de hengel en tussen mijn polsen haak je een gewicht. Dan hijs je me ondersteboven, aan mijn enkels dus, tot boven het water. Als ik knik, laatje me vlug zakken en je hijst me niet eerder op dan wanneer ik met mijn hoofd knik. Niet eerder!" Hij was me voor door te zeggen: "je kunt de hele installatie bedienen als je daar beneden bent. Door het raam kun je me zien hangen. Alleen ophijsen als ik knik! Hij beende naar een kast en kwam terug met twee brede rubberen handboeien met gespen, die door een ketting met elkaar verbonden waren, en twee dito boeien voor zijn enkels. Hij trok de takel naar zich toe en liet zien hoe hij wilde dat ik de ketting tussen zijn enkels aan het touw van de hengel zou haken. Nogmaals ging hij naar de kast en kwam terug met een zware ijzeren kogel, waar een haak aan zat. Hij wees me hoe hij die aan de ketting tussen zijn polsen wilde hebben. Het kostte me even moeite om me te realiseren waar ik was en wat ik zou gaan doen. Een jongen van achttien ondersteboven het water in takelen en hem pas weer ophijsen, als hij zou knikken. De ultieme marteling. Zijn leven zou helemaal in mijn handen zijn. Maar hij zou toch geen plannen hebben om... ach, welnee. Een pracht van een jongen met een volmaakt lijf en een goed stel hersens... Hij bukte, rukte zijn slipje naar beneden, schopte het weg. Mijn handen gingen werktuigelijk ook naar mijn heupen... "Nee" zei Jeroen. "Jij houdt het aan. Tot je met mij gedaan hebt wat ik wil, en daarna ben ik helemaal van jou. Languit ging hij op de vloer liggen, zijn armen langs zijn hoofd gestrekt. Stevig gespte ik de enkelboeien vast, controleerde alles heel nauwkeurig. Onwillekeurig gleed mijn blik naar het kruis van de jongen. Een flinke pik die nauwelijks teken van opwinding vertoonde, forse ballen en een dikke dot gitzwart schaamhaar. Daarna gespte ik de polsboeien vast en controleerde ze al even nauwkeurig. Degelijk materiaal, kon weinig mee gebeuren. Ik haakte er de kogel aan, bevestigde de lijn van de hengel aan de ketting van de voetboeien en nam het touw van de takel in mijn handen. "Takel me tot net boven het water, laat me vlug zakken als ik knik, en haal me weer op als ik onder water knik" zei Jeroen. Zo kalm als ik onder de gegeven omstandigheden maar zijn kon, takelde ik Jeroen voorzichtig ondersteboven omhoog. Zijn lichaam leek uit te rekken toen het gewicht van de kogel aan zijn armen begon te trekken, zijn huid spande zich om zijn ribbenkast... Nu zweefde hij ondersteboven aan zijn enkels boven het water. Het leek of zijn ogen iets afwezigs kregen. Ik zag hem langzaam en diep inademen. Eerst zijn buik, dan zijn flanken en dan zijn borst. Een tweede maal ademde hij op deze manier, en een derde maal. Toen gaf hij een kort knikje met zijn hoofd. Vlot liet ik hem in het water zakken, zag hem door de glazen wand hangen, uitgerekt. Wat kleine luchtbelletjes borrelden uit zijn schaamhaar naar boven. Doodstil hing hij. Hij kneep zijn ogen dicht, zijn lippen op elkaar... verder niets. Maar boven zag ik zijn enkels krampachtig in hun boeien draaien... Hoe lang hing dat jong daar nou al! Geen horloge, niets! Tellen? Opletten, dat je zijn knik niet mist! Wat - duurt- dat- lang... Een bel lucht ontsnapte aan zijn lippen, borrelde naar boven. Ik zag de maag van Jeroen onder zijn strakgespannen huid kloppen, ik zag de bewegingen van zijn enkels... Het leek wel of hij nog krachtiger zijn ogen en lippen dichtperste. Opnieuw ontsnapte een luchtbel aan zijn mond, eventjes scheen hij met zijn lichaam te kronkelen... Zag ik dat nou goed in dat blauwgroene water? Trok hij grauwbleek weg? Knikte hij nou wel of niet? Hoe lang duurde dit nou al? Hij zou toch niet bewusteloos geworden zijn? Terwijl ik de seconden als het ware in mijn oren hoorde druppelen, zag ik dat Jeroen achter het glas begon te sappelen. Zijn enkels wrongen nu duidelijk in hun boeien, het leek of zijn body nog meer uitgerekt werd en mijn pik begon te steigeren in mijn speedoo. Jawel, maar daar moest ik nu niet op letten, ik moest heel goed kijken of Jeroen het nog wel houden kon... Vanuit de martelcel kwam ineens het bijzondere gevoel over me heengegolfd. Het gevoel datje als alles goed is samen met de figuur waar je mee bezig bent deelt als hij in de grootste benauwenis is. Het gevoel overspoelde me, doordrenkte me, ik hijgde, zweette, mijn pik sprong omhoog... Jeroen knikte niet, hing doodstil. We waren beiden gevangen in elkaars fel-hete uitstraling, een geheimzinnig contact dat intenser en intenser werd... Ineens hield ik het niet meer. Met al mijn kracht takelde ik Jeroen weer naar boven. Druipend, het lichaam nog verder uitgerekt door de zware kogel dan onder water, hing hij weer boven het oppervlak. Langzaam opende hij zijn ogen. De in zichzelf gekeerde blik verdween, de pupillen werden weer als geweerlopen op me gericht. "Kaffer!" riep hij dan. "Ik had toch gezegd dat je me onder moest laten tot ik knikte!" Meteen was het hete contact tussen ons verbroken. "Zet me op de kant, dan kom ik even op adem en dan doen we het nog een keer", grauwde Jeroen. Wat kon ik anders doen dan gehoorzamen. In zijn volle lengte uitgestrekt lag hij daar, Jeroen. Zijn polsen en enkels waren nog geboeid, de kogel lag naast hem. Ik probeerde dat heerlijke, warme, laaiende gevoel weer tussen ons op te wekken, maar hij keek niet eens naar me. Zijn blik richtte zich helemaal naar binnen en ik had er net zo goed niet kunnen zijn. Wat ik wel zag was, dat hij daar volkomen ontspannen lag en dat hij kennelijk bezig was zijn ademhaling te regelen. Buik, flanken en borst, hij zoog ze langzaam vol, hield de lucht een poosje vast en ademde dan langzaam weer uit. Meer dan vijf minuten nam het zeker niet in beslag. Toen ging hij zitten, richtte zijn felle blik weer op me en zei: "weer naar beneden. En denk eraan, je haalt me pas boven als ik knik!" Weer haakte ik de ketting van zijn enkelboeien aan de lijn van de hengel, haakte ik de zware kogel aan de ketting van zijn polsboeien. Als ik zijn nog vochtige huid met mijn vingertoppen aanraakte, voelde ik alleen maar een onpersoonlijke pols, een onpersoonlijke enkel. Ze hadden net zo goed van een etalagepop kunnen zijn. Terwijl ik de boeien nogeens controleerde, liet ik mijn blik over zijn naakte lichaam glijden. Zoiets moois zie je maar zelden, zoiets moois komt binnen een paar minuten weer helemaal in je macht. En hij reageert niet, niet als ik mijn blik van het naveltje naar beneden, naar zijn schaamhaar, zijn pik en zijn ballen laat glijden. Slap ligt die pik daar. Zelfs aan de tepels is niets te zien, geen enkele strakheid. "Hijs me op". Dat is het enige wat hij zegt. De blik is weer helemaal naar binnen gekeerd, ik krijg op geen enkele manier contact met hem. Ik hijs hem op, de kogel hangt al in het water, hijzelf zweeft er weer boven. Hij ademt drie keer, net zoals hij dat de eerste keer deed. Dan knikt hij kort en ik laat hem zakken. Door het glas in de wand van het zwembad zie ik weer zijn uitgerekte lichaam ondersteboven in het water hangen. Hij hangt stil en lijkt helemaal ontspannen. De ogen zijn open, maar oogcontact kan ik niet met hem krijgen. Langzaam tel ik in mezelf de seconden weg. Twintig - eenentwintig - tweeëntwintig... Hij blijft doodstil hangen en kijken. Veertig... het is al veertig tellen... nu sluit hij zijn ogen, klemt zijn lippen opeen. Een luchtbel ontsnapt aan zijn mond. Des te feller knijpt hij zijn lippen op elkaar. En daar, met kracht, komt ineens dat gevoel weer terug. Het is of er ineens een felle gloed tussen ons beiden vlamt. Negen en vijftig... Hij beweegt zijn enkels, kronkelt zijn lichaam, zijn huid trekt zich strakker over zijn ribbenkast, nu beweegt hij zijn polsen ook... Het gevoel wordt krachtiger, krachtiger, mijn pik steigert... Dan zie ik plotseling een soort kramp door het lichaam van Jeroen schieten. Hij kronkelt hevig, zijn ogen gaan open, zijn mond gaat open, lucht borrelt naar boven, schrik! Meteen ruk ik hem met alle macht naar boven. Geknikt heeft hij niet, maar ongelukken wil ik niet hebben. Rochelend, proestend, naar lucht snakkend komt hij boven water. Ik zwaai de hengel naar de kant, haak hem los en leg hem plat op de vloer. Hij hoest, hijgt, spuwt nog wat water uit. Als ik hem aanraak gebeurt er weer niets. Ik had net zo goed een marmeren beeld kunnen aanraken. Langzaam komt hij weer op adem. Hij gaat zitten en zegt: "bedankt. Ineens was ik uit mijn concentratie. Hoe het komt weet ik niet. Geef me een paar minuten, dan proberen we het we het nog eens." Een van de mooiste jongens die ik ooit had gezien, lag daar op een afstand van nog geen meter van me af. Een paar minuten geleden hadden we een goed begin gehad van de gezamenlijke sensatie, die je kunt hebben als je heel intens met elkaar bezig bent. En nu... hij had net zo goed honderd kilometer verder kunnen liggen. Geen enkel, maar dan ook geen enkel contact. Deze knaap zette me aan het denken, 'k Had waarachtig echt wel van meer lekkere jongens genoten, maar dit type... Achttien, vast niet meer. Maar een wil... een hardheid... een zelfbeheersing... Even schoot het door me heen dat ik hier niet mee moest doorgaan. Zo mooi, zo sterk van karakter... Maar hij wilde het zelf en de fout van zo-even scheen hem niet in het minst uit zijn evenwicht gebracht te hebben. Onwillekeurig keek ik naar zijn voeten en zijn enkels, waar de brede boeien nog omheen zaten. Hij kwam overeind, keek me aan zonder iets van zichzelf bloot te geven en zei: "we gaan weer naar beneden. En nu lukt het." Opnieuw takelde ik hem ondersteboven omhoog. Weer deed hij zijn drie diepe ademhalingen en weer knikte hij kort. Snel liet ik hem zakken. Wat er ook gebeurde, nam ik me vast voor, dit was de laatste keer. De luchtbellen die met zijn lichaam naar beneden waren gekomen, glinsterden naar het oppervlak. Weer hing hij daar doodstil, de huid strak gespannen over zijn ribbenkast, de armen langs zijn hoofd, donker vlokte wat haar in zijn oksels. Tellen. Ik telde, seconde na seconde. Na dertig van mijn tellen hing hij nog steeds bewegingloos, de mond gesloten, de ogen dicht. Polsen stil, enkels stil. Alleen beneden de boog van zijn ribben en boven zijn naveltje zag ik de huid kloppen. Hoeveel tellen was ik nu alweer de dertig voorbij...? Washet al een minuut? Ja! Nu! Jeroen begon te bewegen. Eerst wrongen zijn enkels in hun boeien, dan gingen ook zijn polsen wringen. De ogen werden nog steviger dichtgeknepen, een luchtbel schoot uit zijn mond naar boven, de lippen werden nog vaster op elkaar geklemd... Ik stond te trillen in mijn speedootje. Was ik nu bij de een minuut vijftien seconden? Het ondersteboven in het water hangende lichaam begon nu heftiger te kronkelen en te sappelen. En ja, daar kwam het gevoel weer! Het contact was er weer! Het werd sterker, sterker, sterker. Wat werd daar een strijd gestreden onder water! Sappelen! Alle gewrichten schenen te draaien, de spieren speelden een adembenemend spel... En ineens: daar werd de pik stijf. Allemachtig, wat een eind! Tegelijkertijd schoot er een gevoel door mijn onderlichaam zoals ik nog nooit had meegemaakt. Dit was... dit was... Het door de alleruiterste krachtsinspanning verwrongen hoofd knikte kort. Ik sleurde Jeroen het water uit, draaide de hengel naar de kant... "Laat me klaarkomen! Trek me! Knijp! Hard! Snakkend stootte Jeroen deze woorden uit. Nog steeds hing hij ondersteboven en zijn borst ging heftig op en neer bij het schokkende adem heroveren. Ik pakte zijn pik beet, begon te trekken. De achterkant van zijn pulserende lichaam perste nu tegen de voorkant van mijn lichaam aan. Ik rukte, ik kneep... "Harder! Harder!" hijgde Jeroen. Uit alle macht rukte ik aan zijn keiharde pik en steeds meer begon het lichaam van Jeroen te schokken. Ik kreeg het gevoel of zijn pik warm werd, heet werd, ik kreeg het gevoel of zijn hele body gloeiend werd, of het mijne ook begon te gloeien, of we een hijgende, zwoegende eenheid waren. Het samen ondergaan van dit avontuur maakte ons tot één gloeiende bol in het heelal... "Aaaahrrrg...!" daar kwam de eerste felle straal sperma, die meters over het water flitste. "Aaaaahrg...!" Weer en weer en weer, hoe vaak? En het leek of ik ook klaarkwam, tegelijkertijd, samen in deze withete sfeer van ons tweeën alleen... Toen ontspande het lichaam van Jeroen. Ik legde hem op de vloer, deed hem zijn boeien af. Even bleef hij liggen, blauwe schaduwen onder zijn ogen. Dan kwam hij omhoog, lag voor me op zijn knieën. Zij handen streelden over mijn heupen, trokken het speedootje naar beneden. Heel zachtjes, heel teder, kuste hij mijn pik en mijn ballen, liet stugge beharing van mijn benen door zijn vingers glijden. Keek me aan. Een ongelooflijke diepte, een ongelooflijke warmte, straalde uit zijn ogen. "Nou mag je met me doen wat je wilt" zei hij teder, terwijl hij mijn benen omvatte en zijn natte kop innig tegen me aandrukte. Frank Gerdessen frankspost52@hotmail.com